Zaterdag 11 mei 2013

We ontwaken in onze B&B in Ried en vertrekken om acht uur met onze boot uit het kleine haventje. De wind is nog matig, maar trekt voorzichtig aan.

Het plan voor vandaag: via Dokkum naar Leeuwarden, zo’n 70 kilometer. De vraag is of we dat wel gaan halen. De wind is vandaag nog steeds zuidwest, dus naar Dokkum wordt geen probleem, maar terug wordt opkruisen en motoren, en het 3PK-motortje heeft al laten zien dat die slecht tegen windkracht 5 op kan. Bovendien zijn windstoten voorspeld, dus we houden ons hart vast.

We besluiten te varen naar Bartlehiem en dan te beslissen wat we doen: doorgaan naar Dokkum of rechtsaf naar Leeuwarden. Volgens onze planning zou het fijn zijn om 12 uur in Bartlehiem te zijn, 13 uur is de uiterste tijd voor ‘het Bruggetje’ als we om 18 uur in Leeuwarden willen zijn.

Na de eerste brug na Ried hijsen we de zeilen. Kling-kling-kling! We kijken allemaal verschrikt naar beneden om te zien wat er gevallen is, maar daarna heel snel omhoog. Het tuig lijkt te blijven hangen. Bij nadere inspectie blijkt het wieltje van het klauwblok gebroken te zijn, zodat we moeten hijsen op het asje. Dat gaat nogal zwaar, dus we besluiten om de boel weer de strijken en één grootschootblok op te offeren voor de klauw.

Terwijl Wilbert de boel omklust zet Willem de motor aan: want we moeten toch meters maken. Al varend bedenken we dat deze route niet voor niets ‘De hel van het noorden’ heet: het is hier behoorlijk eenzaam. 

De eenzame Hel van het Noorden

Gelukkig komt aan die eenzaamheid al snel een eind: halverwege de noordelijke route treffen we de andere boot, die in het nabijgelegen Berlikum heeft overnacht (in het riet, want de beloofde douches waren er toch niet).  Dankzij een handig tangetje van de andere boot lukt het ons om de grootschootblokken los te krijgen in het sluisje van Wierstersyl en de boel te vervangen. Het sluisje is zelfbediening, met twee drukken op de knop varen wij erdoor.

Het sluisje bij Wierstersyl

Wel op de juiste knop drukken

We gaan van boven naar beneden

We varen dus vrolijk door naar de Anita Andriessensluis, terwijl we een paar bruggen tegenkomen, maar verder gaat alles voorspoedig. Hier worden we, ook weer door zelfbediening, omhoog gebracht. Na het bruggetje en Elfstedenbeeldje hijsen we de boel weer en varen we, met ZW3-4, moeiteloos oostwaarts. Na een stuk of vijf bruggen bekijken we de kaart. Is dat Bartlehiem? Jawel! We heffen spontaan een lied “By the bridges of Bartlehiem” (vrij naar Boney M) aan, en beginnen een dansje in de boot terwijl de brug dichterbij komt. Dan roept Willem dat we nog wel even de mast moeten strijken, anders varen het mooie Elfstedenbruggetje aan gort. “Goed idee”, zegt Wilbert en we strijken nog net op tijd.

Is dat Bartlehiem? Jawel!

 

By the bridges of Bartlehiem

 

We leggen even aan en beklimmen de brug, terwijl we foto’s van de andere Valk maken.  Het is 11.45, dus we zitten ruim binnen de planning. Linksaf naar Dokkum dus.

Terwijl Willem het voor-de windse rak voor zijn rekening neemt, maken Mariëtte en Wilbert de boot goed schoon, want het zand van Bartlehiem is inmiddels modder geworden. Zoals verwacht is varen naar Dokkum met ZW4, inmiddels zelfs aantrekkend naar 5, geen enkel probleem. Het wordt echter wel naar als het begint te regenen. Niet iedereens zeilkleding blijkt nog helemaal waterdicht, waardoor Mariëtte het wel erg koud krijgt.

We spreken af dat een eerste brug bij Dokkum al voldoende is om de stad als 'gehaald' te bestempelen. Bij de eerste brug (De Ee-brug) leggen we aan. Alle 8 personen in de boten hebben het flink koud, en een warme chocomel zou er wel ingaan. Er is een Chinees wokrestaurant in de buurt en hoewel het pas om 17 uur officieel open gaat, willen ze ons wel wat te drinken inschenken. We genieten van de warmte (ze hebben vloerverwarming!) en van warme dranken en wat miniloempia’s en gebakken banaan. Willem scoort een Chinese handtekening op zijn stempelkaart.

Het pittoreske Dokkum

 

Even opdrogen bij de Chinees

Helemaal opgeknapt varen we naar Leeuwarden. We motoren flink, want we hebben wind tegen, er zijn veel luwtes en het tijdschema is strak. Willem heeft gelukkig een boekje met Elfstedenverhalen bij zich, wat de saaiheid van de tocht wat verzacht.   

Weer bij Bartlehiem gaat de andere boot linksaf, de officiële Elfstedenroute af, waardoor zij het tegelbruggetje bij Oudkerk zien. Wij volgen de wat bredere Dokkummer Ee, omdat we hopen nog wat te kunnen kruisen verderop. Dat lukt: vlak voor Leeuwarden kruisen we lekker op. Net als we bedenken dat een rifje wel prettiger zou zijn, lopen we vast. “Meteen een mooie plek om een rif te leggen”, denken we en voegen de daad bij het woord.

In de buurt van Leeuwarden strijken we de zeilen en mast en motoren we de stad binnen. Maar net voor de eerste brug houdt onze motor ermee op. Hmm, vreemd, want de benzine is toch niet op. We controleren of alle kraantjes openstaan, trekken nog een paar keer aan het startkoord, maar helaas. We besluiten maar de jagen en te bomen naar onze B&B, het Motorschip Elisabeth.

 

Het motorschip Elisabeth

Helaas ligt dit motorschip aan de zuid-westkant van de stad,  terwijl wij nog aan de noordkant liggen. Jagen valt helaas niet mee, veel schepen hebben aangelegd aan de oever, waardoor we jagen, bomen en af en toe een stukje motoren (de BBM doet het meestal een seconde of 5 voordat hij weer afslaat). 

Uiteindelijk komen we bij onze B&B, en we leggen onze Valk er netjes achter. Nadat we ingecheckt zijn leggen de mannen de Valk nog even netjes en bellen Hoora. Na wat overleg komt er iemand een nieuwe motor brengen, terwijl wij uit eten gaan in de stad. Het is inmiddels acht uur geweest en we hebben best trek.

Tijdens het eten gaat de telefoon: het is Hoora. Het probleem is gespot: we hadden tijdens het bijtanken geen olie bij de benzine gedaan. Hierdoor hield het motortje ermee op. De Hooraman heeft inmiddels motorolie toegevoegd aan alle tankjes, dus nu zou het probleem verholpen moeten zijn.

Er ontstaat een discussie of wij hadden kunnen weten dat er mengsmering in de motor moest. De verhuurder heeft het niet vermeld. De volgende dag blijkt een kleine sticker van 1:100 op de motor te zitten. Dit had ons de aanwijzing moeten geven dat we mengsmering moesten gebruiken.  Onze gastvrouw van het motorschip geeft ons gelijk: de verhuurder had het duidelijk moeten zeggen. Maar goed, we nemen ons voor om de volgende ochtend iedereen motorolie te geven en het de volgende keer even te vragen.
De Hooraman heeft overigens wel meteen een nieuw klauwblok geklust, en het grootschootblok weer teruggezet, zodat we morgen weer in optima forma op pad kunnen.